گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم– طی روزهای اخیر ادعاهای هدفمند و معناداری از سوی رسانه ها و شخصیتهای وابسته به یک جریان خاص در خصوص سلسله مذاکرات هسته ای سالهای گذشته و اخیر صورت می گیرد که مخرج مشترک همه آنها تلاش برای اثبات یک گزاره القایی است: اگر با آمریکا زودتر توافق می کردیم هرگز حمله واشنگتن به تاسیسات هسته ای نطنز و فردو رخ نمی داد!
در رد این ادعای غلط، دو نکته مهم وجود دارد که باید نسبت به آنها توجه داشت:
نخست اینکه اگر منظور اصلاح طلبان از “فرصت سوزی در مذاکرات با آمریکا” تحولات دو ماهه منتهی به حمله صهیونیستها و آمریکا بوده است، آنها دچار نوعی خودزنی شده اند. دبه کردن آشکار مقامات آمریکایی از جمله ویتکاف و ترامپ در خصوص پذیرش حق مسلم و ذاتی ایران در خصوص غنی سازی صنعتی در داخل خاک کشورمان از یک سو و رایزنی ها و لابی گری های پنهان با رژیم صهیونیستی (در حین مذاکرات هسته ای اخیر) که با هدف حمله به خاک مقدس کشورمان صورت گرفت بر هیچ کس پوشیده نیست.
مذاکره کنندگان ما به حداقلی ترین سطح از غنی سازی اورانیوم در خاک ایران آن هم با سخت ترین نظارتهای ممکن از سوی آژانس رضایت دادند اما در نهایت شاهد بمباران اماکن هسته ای نطنز و فردو توسط دشمنان منفور و قسم خورده مرز و بوم ما بودند.
در این میان بهتر است اصلاح طلبان و کارگزاران به این سوال مهم پاسخ دهند که نتیجه “انعطاف پذیری حداکثری” در برابر آمریکا چه بود؟ جنگ واقعی یا توافق؟
نکته دوم معطوف به زمانی است که دموکراتها قدرت را در کاخ سفید در دست داشتند. حتی افرادی مانند جیک سالیوان و آنتونی بلینکن در ابتدای حضور خود در مسند قدرت مدعی بودند نه تنها دولت جدید آمریکا بابت خروج یکجانبه دولت سابق این کشور از توافق هسته ای نباید از ایران عذرخواهی کند، بلکه باید بابت بازگشت به توافق هسته ای، خواسته ای جدید از ایران طلب کنند.
حتی سالیوان معتقد بود می توان در ازای بازگشت آمریکا به توافق هسته ای، “بند غروب آفتاب” را از سند برجام و قطعنامه 2231 شورای امنیت حذف و محدودیتهای برجامی ایران را دائمی کرد.
اصلی ترین عوامل عدم احیای توافق هسته ای دردوران ریاست جمهوری جو بایدن، غلبه عوامل فرامتنی ساخته و پرداخته غرب بر متن مذاکرات و دیگری، تاکید منطقی جمهوری اسلامی ایران بر “برجام تضمین محور”بوده است.
در خصوص تاثیر عوامل فرامتنی بر متن مذاکرات، می توان به نمونه های ویژه ای مانند تاثیرپذیری تروییکای اروپایی و آمریکایی از لابی صهیونیستی موساد در روند احیای توافق هسته ای و حتی حمایت آنها از اغتشاشات سال 1401 (که منجر به کُندی روند مذاکرات شد) اشاره کرد. همین رویکرد فرامتنی و غیر حقوقی سبب شد تا خبری از احیای برجام یا انعقاد توافق جایگزین در دوران حضور دموکراتها در قدرت نباشد.
بهتر است در چنین شرایطی کسانی که سینه خود را صاف کرده و وقیحانه از فرصت سوزی ایران در توافق با آمریکا سخن می‌گویند، دقیقاً مصادیق این ادعای سرتاسر کذب خود را تشریح کنند. بدون شک این افراد بدهکار هستند نه طلبکار!
انتهای پیام/
