گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم– هر اندازه زمان سپری می‌شود، زلنسکی بیش از پیش در دام خودخواسته‌ای که طی سال‌های گذشته ایجاد کرده، گرفتار می‌شود. اخیراً پس از ماه‌ها مذاکره همراه با تنش و مشاجره، واشنگتن و کی‌یف توافقی را که مدت‌ها انتظار آن می‌رفت امضا کرده‌اند؛ قرارداد بهره‌برداری از منابع طبیعی اوکراین.
این قرارداد در حالی امضا شده که زلنسکی در ازای آن، تضمینی برای جذب کمک‌های نظامی تمام‌عیار و تاثیرگذار آمریکا در عرصه نبرد دریافت نکرده است. فراتر از آن، امتیاز اقتصادی کلانی که رئیس جمهور اوکراین به کاخ سفید داده، منجر به تغییر رویکرد کلان واشنگتن در قبال پایان دادن به جنگ اوکراین نشده است: ترامپ و ویتکاف نماینده ویژه وی در مذاکرات آتش‌بس اوکراین می‌گویند تنها راه پیش روی زلنسکی، تن دادن به تجربه این کشور و واگذاری حاکمیت بخش اعظمی از مناطق شرقی به روسیه است.
در توافقی که میان آمریکا و اوکراین منعقد شده، هر دو طرف بر سر راه‌اندازی یک صندوق مشترک سرمایه‌گذاری برای اکتشاف مواد معدنی و نحوه تقسیم درآمد توافق کرده‌اند.
به عبارت بهتر، ابعاد کمی توافق (به ضرر اوکراین) کاملا مشخص است اما در مقابل، خبری از ما به‌ازای ملموس و عینی در بطن این توافق نیست. بسیاری از محافل خبری در اروپا معتقدند ترامپ در این مذاکرات، خواسته‌های خود را به زلنسکی تحمیل کرده است.
وابستگی مطلق کی‌یف به واشنگتن و ناتو، منجر به از دست رفتن رویای عضویت در ناتو و حتی اتحادیه اروپا از سوی اوکراینی‌ها شده است.
مسئله گویاتر از حد تصور است: زلنسکی ناچار شده به ترامپ باج دهد، آن هم در حالی که خطوط راهبردی و تاکتیکی آمریکا در مذاکرات آتش‌بس جنگ اوکراین کمترین تغییری نکرده است. این قرارداد کمی بیش از دو ماه پس از آن امضا شد که دیدار روسای جمهور آمریکا و اوکراین در کاخ سفید به داد و فریاد در برابر دید همگان تبدیل شد.
زلنسکی “امتیازات مطلق” را بدون دریافت “تضمین‌های عینی” به طرف آمریکایی داده و همین مسئله، ضریب آسیب‌پذیری کی‌یف در محیط و متن جنگ اوکراین را بیشتر نموده است. بدون شک نه‌تنها زلنسکی، بلکه دیگر افراد نزدیک به او نمی‌توانند مدعی انعقاد یک توافق “برد-برد”با آمریکا شوند! این توافق، از منظری تحکم‌آمیز و بر اساس جبر راهبردی حاکم بر سیاست خارجی کی‌یف بر زلنسکی و همراهانش تحمیل شده و آن‌ها چاره‌ای جز امضای آن نداشته‌اند.
امروز زلنسکی بیش از هر زمان دیگری نتیجه بازی مطلق در زمین واشنگتن و اعضای ناتو را مشاهده می‌کند. بدون شک شرکای اروپایی اوکراین نیز در این مجال، قدرت تغییر بازی به سود اهداف حداقلی اوکراین در جنگ با روسیه را ندارند.
انتهای پیام/
