به گزارش “ورزش سه”، پنج سال پیش، آلوارو کارراس یک مدافع کناری آینده‌دار در تیم جوانان C رئال بود. حالا، پس از پنج سال، این بازیکن در تیم اصلی رئال مادرید حضور دارد. به نظر ساده، این می‌تواند داستان ایده‌آل هر بازیکن آکادمی رئال مادرید باشد؛ رویای محقق‌شده هر کودکی در لافابریکا. اما بین این دو مقطع، علاوه بر پنج فصل، 50 میلیون یورو نیز وجود دارد.
این مبلغی است که رئال مادرید به بنفیکا پرداخت کرد تا کارراس را از قراردادش با عقاب‌ها آزاد کند. هزینه‌ای هنگفت برای بازگرداندن بازیکنی که روزگاری متعلق به خودشان بود، اما این موضوع ارزش سیاست باشگاه برای حفظ کنترل بر استعدادهای خروجی از والدبباس را نشان می‌دهد.
گزینه‌های بازخرید، حق تقدم و حفظ 50 درصد از حقوق بازیکن، گاهی به‌صورت جداگانه و گاهی ترکیبی، سه رکن اصلی استراتژی رئال مادرید هستند.
این استراتژی علاوه بر انتقال‌های قرضی کلاسیک، برای تسهیل بازگشت بازیکنان آکادمی در صورت موفقیت در تیم‌های اولیه‌شان و جلوگیری از اتفاقی که اکنون برای کارراس رخ داده، یعنی نیاز به پرداخت هزینه‌ای کلان برای بازگرداندن او، طراحی شده است.
وقتی این بازیکن گالیسیایی در سال 2020 در 17 سالگی از رئال جدا شد، باشگاه نتوانست هیچ کنترلی بر آینده او حفظ کند. قراردادش به پایان رسیده بود و با توجه به اینکه او را مارسلوی جدید می‌دانستند، تصمیم گرفت به منچستریونایتد برود.
کارراس استثنایی است که موفقیت سیاست رئال مادرید در عدم قطع ارتباط کامل با بازیکنان آکادمی را تأیید می‌کند. نمونه‌های کنونی، گذشته و قطعاً آینده نشان‌دهنده مزایای این بندها هستند.
برای مثال، دنی کارواخال و فران گارسیا به همین شیوه به ترکیب فعلی رئال مادرید رسیدند. کارواخال در سال 2013 با استفاده از گزینه بازخرید 6.5 میلیون یورویی پس از یک سال حضور در لورکوزن، که در آن با 21 سال به‌عنوان بهترین مدافع راست بوندسلیگا انتخاب شد، بازگشت. فران گارسیا نیز دو سال پیش با پرداخت 5 میلیون یورو توسط رئال مادرید به رایو وایکانو بازگشت، نصف مبلغ بند فسخ قرارداد، زیرا رئال 50 درصد از حقوق او را حفظ کرده بود.
موارد دیگری نیز برای بازگشت در آینده یا کسب سود مالی برای رئال مادرید وجود دارند. با بازیکنانی مثل نیکو پاز، خاکوبو رامون یا ویکتور مونیوز، دیگر اتفاقی مشابه کارراس رخ نخواهد داد.
