رئیسی این روزها به این فکر می‌کند که کاش می‌شد دلار را هم اعدام کرد.
حسین قدیانی، فرزند شهید و از فعالان انقلابی در صفحه خود نوشت:
رئیسی این روزها به این فکر می‌کند که کاش می‌شد دلار را هم اعدام کرد. مملکت نیاز مبرم به مدیر دارد و ما سکان قوه‌ی مجریه را به دست کسی سپردیم که در همه‌ی عمرش قاضی بوده و حکم می‌بریده. آیا ابراهیم رئیسی هم حسن روحانی است که وضعیت ناله‌ی این روزهای کشور را به خباثت اصلاح‌طلب‌ها یا دنائت غرب‌زده‌ها ربط بدهیم؟ به‌تر است بیش از این خودمان را فریب ندهیم. راستش من رئیسی را هم مقصر اصل کاری نمی‌دانم؛ کلیت حاکمیت مقصر است.
مع‌الاسف مجموعه‌ی این نظام همان قدر بی‌ارزش شده که ریال. ارزش یک حکومت به این است که هم شریعت مردم را و هم معیشت مردم را به درستی مدیریت کند. نخیر! آن‌چه با سرعت هر چه تمام‌تر دارد حرکت می‌کند، قطار پیش‌رفت نیست؛ طیاره‌ی دلار است.
زور مسئولین به پول آمریکا نمی‌رسد، چون اساساً اقتصاد، میدان زور و دستور و امر و نهی و بکن و نکن نیست. اصلاً مهم نیست اقلیتی که در بیست و دوم بهمن امسال مهر تأیید به این مدیریت اشتباه بل‌که افتضاح زدند، باحجاب بودند یا بدحجاب؛ ریش داشتند یا مورچه روی صورت‌شان بکسوات می‌کرد. جماعت روی شنبه‌ای یادگاری نوشتند که یک‌شنبه‌اش و دوشنبه‌اش و سه‌شنبه‌اش و چهارشنبه‌اش و پنج‌شنبه‌اش و جمعه‌اش، قدر و قیمت دلار را تاریخی کرد.
هیهات! من از مصادیق ریزش‌های آخرالزمانی نیستم؛ این برچسب‌ها را به کابینه‌ی کوتوله‌ها بزنید. به وزرایی که تخصص و تعهد را با هم ندارند. وقتی مردم درد می‌کشند و زیاد هم درد می‌کشند، نویسنده باید داد بزند.
چه سود از شنبه‌ای که رجز خیبر و بدر می‌خوانید، وقتی در الباقی روزهای هفته، شعب ابی‌طالب برای مردم می‌سازید؟ سلمنا! من دقیقاً و عمیقاً این متن را دارم با نیت تخریب می‌نویسم؛ تخریب نفس اماره‌ی مسئولین.
مسئولینی که قبل از انتخابات، وعده‌ی افزایش ارزش پول ملی به مردم می‌دهند و شگفتا که هنوز هم دارند وعده می‌دهند. من فرزند تخس حاج‌احمدم! همان متوسلیان دوست‌داشتنی که اگر با صدام تعارف نداشت، با مسئولین جمهوری اسلامی هم تعارف نداشت.
آقای محسن رضایی! صورتت جای سیلی حاج‌احمد را کم دارد. پاره کن آن کاغذپاره‌ی دکترای اقتصادت را و دیگر نه از همت حرف بزن، نه از خرازی، نه از باکری. کجا شهدا این همه دروغ می‌گفتند؟ والله که شما را فقط باید تخریب کرد…
