آخرین فرصت رئال: جام را از چنگ بارسا دربیاور

به گزارش “ورزش سه”، در صبح روز چهارشنبه، بازیکنان رئال مادرید وارد زمین تمرین شدند و با صحنه‌ای عجیب مواجه شدند: هفت عروسک خرسی که در انتظار آنها بودند. این عروسک‌ها با پیراهن‌های سفید بر روی بوته‌ای در بیرون کمپ والدیباس چیده شده بودند. بنری در مقابل آنها قرار داشت و کنار آن نیز چند پرچم اسپانیا دیده می‌شد که در محل قرارگیری تاج، نشان این باشگاه قرار داده شده بود. روی بنر نوشته شده بود: «ممنونیم اینتر». تیم سیمونه شب قبل کاری را برای رئال انجام داده بود که آنها هنوز موفق به انجامش نشده بودند، حداقل نه تا این لحظه. حالا شاید نوبت آنها باشد، آخرین فرصت برای نجات چیزی از فصلی که در واقع متعلق به تیم دیگری بوده است.

بارسلونا شکست خورده بود: نه خبری از لیگ قهرمانان بود، نه سه‌گانه‌ای در کار بود. همین به‌ تنهایی دلیلی برای جشن گرفتن یا دست‌ کم تسکین درد رئال بود اگرچه شاید تنها دلیل نبود. چون اگر وسوسه‌انگیز باشد که بپرسیم: «همین بود؟» پاسخ شاید این باشد: «در واقع، نه».

چهار روز پس از حذف اروپایی بارسلونا، مونتجوییک میزبان چهارمین ال‌کلاسیکوی فصل ۲۵-۲۰۲۴ در چهارمین ورزشگاه است. رئال سه بازی قبلی را با نتایج ۴–۰، ۵–۲ و ۳–۲ باخته و در جریان این شکست‌ها شاهد صدرنشینی رقیب، قهرمانی آنها در سوپرجام و سپس کوپا دل‌ ری بوده است. اگر این چهارمی را هم ببازند، قهرمانی لیگ را نیز از دست خواهند داد. تیم هانسی فلیک با هفت امتیاز اختلاف و تنها سه بازی باقی‌ مانده، دبل را در دسترس خواهد دید، در حالی‌ که رئال باید این فصل را بدون جام تمام کند.

اما اگر ببرد…؟ در صورت پیروزی، همه‌ چیز ناگهان متفاوت به نظر خواهد رسید. رئال در این صورت تنها یک امتیاز عقب خواهد بود و سه بازی باقی‌ مانده‌اش آسان‌تر از بارسلونا است: مایورکا، سویا و رئال سوسیداد در برابر دربی مقابل اسپانیول و سپس ویارئال که مدعی کسب سهمیه لیگ قهرمانان است و اتلتیک بیلبائو. کارلو آنچلوتی گفت: «ما هنوز اندکی عقب هستیم اما شانس بیشتری خواهیم داشت. ال‌کلاسیکو عملاً تعیین‌کننده خواهد بود.» فده والورده هم آن را «بازی فصل» خواند.

همیشه این را می‌گویند اما والورده بیراه هم نمی‌گوید. دست‌ کم برای رئال، این بازی همه‌چیز است. بزرگ‌ترین رقابت تاریخ فوتبال از سال ۱۹۰۲ تا به حال ۲۶۰ بار برگزار شده است و یک روزنامه در آن زمان چنین صحنه‌ای را توصیف کرد: «بانوانی با لباس‌های زنبوری، چهره‌هایی آراسته با آرد برنج، آقایانی جدی با لباس‌های تیره که یک میخک در سوراخ دکمه داشتند، جنتلمن‌هایی با یونیفرم‌های درخشان، نظامی‌هایی در جلیقه‌های تنگ و شلوارهایی شبیه گاوبازها و عشرت‌ طلبانی که با کلاه سیلندر و عصاهای سرمرمری به داخل خزیده‌اند.» و هر مسابقه به‌ نوعی نماد یک فصل بوده است. اما به‌ ندرت این‌ چنین سرنوشت قهرمانی را تعیین کرده است.

نزدیک‌ترین مقایسه‌ اخیر شاید مربوط به سال ۲۰۱۲ باشد، زمانی که کریستیانو رونالدو گل پیروزی را در نوکمپ زد و سپس با آن حرکت دست «آرام باشید» سکوت را بر زمین حکم‌فرما کرد و گواردیولا عملاً قهرمانی را واگذار کرد. یا سال ۲۰۰۹ که بارسا در برنابئو با نتیجه ۲-۶ پیروز شد و به تعقیب رئال پایان داد.

هر دو بار، تیم صدرنشین با چهار امتیاز برتری وارد مسابقه شد و تیم تعقیب‌کننده فرصتی داشت تا اختلاف را کم کند مثل حالا. هر دو بار، تیم پیروز با اختلاف هفت امتیاز زمین را ترک کرد و قهرمانی را قطعی کرد. اما حتی آن بازی‌ها نیز این‌ قدر به انتهای فصل نزدیک نبودند. هنگام شروع بازی عصر یکشنبه، هفته سی‌ و پنجم از ۳۸ هفته خواهد بود، یعنی این بازی همه‌ چیز است.

با این‌ حال، در واقعیت، این کلاسیکو حس «بازی فصل» را نداشته و هیجان پیش از بازی‌های مشابه گذشته را تجربه نکرده است. چیزی در مورد فینال کوپا دل‌ ری دو هفته پیش بود که به آن حس «پایان» می‌داد صحنه‌هایی که در پایان مسابقه، بازیکنان قطعات یخ به سمت داور پرتاب کردند، آخرین فروپاشی رئال بود. خشم در برابر نوری که خاموش می‌شد.

برای رئال که پیش‌ از این از آرسنال شکست خورده بود و واقعیت را مقابل خودش می‌دید، آن شب مانند پایین کشیده شدن پرده بود انگار فصل تمام شده و از دور خارج شده است. آینده جایی در آن‌ سوی ماه می بود و گفت‌وگوها و پرسش‌ها به جای دیگری معطوف شده بود: آنچلوتی چه زمانی خواهد رفت؟ ژابی آلونسو چه زمانی خواهد آمد؟ چه کسانی با او خواهند آمد؟ چه کسانی خواهند رفت؟ چگونه باید خداحافظی کرد؟

در همین حال، توجه بارسلونا به اینتر معطوف شده بود چیزی بزرگ‌تر در حال شکل‌گیری بود. اما آن اتفاق نیفتاد، سه‌گانه از دست رفت. برای بارسلونا، افتخار در شکست باقی ماند یکی از فوق‌العاده‌ترین نیمه‌ نهایی‌هایی که کسی به یاد دارد اما این شکست و حذف از لیگ قهرمانان آسیب‌ زننده بود.

آرامش بسیاری برای رئال حاصل شد. شاید حتی یادآوری این که بارسلونا شکست‌‌ناپذیر نیست، که همه‌چیز تمام نشده، که هنوز لیگ برای جنگیدن مانده است. شاید حتی یادآور فینال کوپا که اگرچه در نیمه اول کاملاً مغلوب بارسا شدند و در نهایت شکست خوردند اما در نیمه دوم نوعی طغیان رخ داد. آن عقده حقارت عجیب که آنها را گرفتار کرده بود به اندازه‌ای کنار زده شد که تا آستانه پیروزی پیش رفتند.

با توجه به فصلی که رئال سپری کرده حسی از فروپاشی کامل سیستم فصلی که در آن حتی یک تیم خوب را هم شکست نداده‌اند و بارسلونا ۱۲ گل به آنها زده، قهرمانی در لیگ تقریباً مضحک به‌ نظر می‌رسد اما اگر در پایان بتوانند ادعا کنند که موفق‌تر از بارسلونا بوده‌اند قهرمانی لیگ حتماً ارزش بیشتری از جام حذفی دارد.

تفاوت کاملاً آشکار بوده است: بارسلونا فصلی رویایی داشته، از فوریه صدرنشین بوده، به مرز ۱۰۰ گل در لیگ نزدیک شده و از ۱۴ بازی اخیرش ۱۳ پیروزی و یک تساوی به‌ دست آورده است. در حالی‌ که رئال فصلی را سپری کرده که انگار اصلاً حضور نداشته است. و با این حال، حالا در این‌جا هستیم. این اتفاق دیگر آن‌ قدر دور از ذهن نیست.

پیروزی الزامی است اما حالا به فرصتی هم تبدیل شده است: شانس دوم یا شاید سوم یا چهارم. بی‌تردید، آخرین تلاش. به‌ خصوص برای کیلیان امباپه که با وجود ۳۶ گل نمی‌توان او را شکست‌خورده نامید اما هیچ‌ کس هم او را یک موفقیت بدون اما و اگر ندانسته است. مگر این‌ که بتواند این لحظه را از آن خودش کند همان‌طور که تقریباً در فینال کوپا کرد اما در شب‌های بسیار دیگری ناکام ماند.

بازیکنی که قرار بود فصل، فصل او باشد اما آن را از دست داده و به نماد سقوط رئال تبدیل شده است. در حالی‌ که پاری‌ سن‌ ژرمن بدون او به فینال لیگ قهرمانان رسیده و لامین یامال شاید حتی از او نیز جلو زده باشد و به بزرگ‌ترین ستاره این مسابقات تبدیل شده باشد.

برای بارسلونا نیز این یک فرصت است و اگر کلاسیکوهای قبلی راهنما باشند، آن را با آغوش باز خواهند پذیرفت اما به الزام هم تبدیل شده است: برای این‌ که شور و شوق، شادی و هیجان این فصل به ناامیدی و از دست رفتن ختم نشود. تا فصلی طولانی همان‌ قدر خوشایند به پایان برسد که در طول مسیر بوده است.

بدون تردید، این فصل بسیار طولانی بوده است. هر دو تیم با مصدومیت و خستگی وارد می‌شوند. هیچ‌ کدام مدافعان کناری اصلی‌شان را در اختیار ندارند، اگرچه بارسلونا امیدوار است که الخاندرو بالده بتواند بازی کند و روبرت لواندوفسکی که در میلان به‌ عنوان بازیکن تعویضی دیرهنگام وارد شد، از ابتدا به میدان برود. شش بازیکن اصلی بارسلونا در تمرین روز پنج‌شنبه غایب بودند.

در مادرید هم به نظر می‌رسد آردا گولر جایگزین رودریگو خواهد شد. آنچلوتی می‌خواهد قدرت بیشتری به خط میانی اضافه کند. اما این بازی بیشتر از آمادگی جسمانی یا فرم، به نبرد ذهن‌ها شبیه است. سن‌ سیرو نمی‌توانست برای رئال بهتر از این باشد: بارسا شکست خورده و آسیب دیده بود. بازی به وقت اضافه کشیده شد و آنها خسته و تهی برگشته بودند. همیشه عنصر روانی در کلاسیکو وجود دارد و این‌ بار شاید بیش از همیشه، آن عنصر به چشم آمده است. شکست در ایتالیا با بارسا چه کرد؟ با رئال چه خواهد کرد؟

بارسلونا با بی‌پروایی بازی کرد اما برای بسیاری از بازیکنان جوان آنها، این اولین ضربه واقعی دوران حرفه‌ای‌ فوتبال‌شان بود. پس آیا آنها را تحت تاثیر قرار خواهد داد؟

رونالد آرائوخو گفت: «فکر نمی‌کنم. این تیم ذهنیتی باورنکردنی دارد.» 
اریک گارسیا هم اضافه کرد: «این باخت ما را تحت تاثیر قرار نخواهد داد، بلکه برعکس. این تیم از تمام انتظارات فراتر رفته است.» فلیک به بازیکنانش گفت که وقتی به خانه برگشتند، در آینه نگاه کنند و به خودشان افتخار کنند. دو روز بعد، یک دورهمی به صرف کباب داشتند تا برای آخرین تلاش آماده شوند. 
یامال گفت: «یکشنبه یک فینال است.» هرچند نه همان فینالی که سه‌شنبه شب انتظارش را داشت.

منبع: گاردین